കവിത
posted by John honay @ 4:41 AM 0 Comments
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home
തീവണ്ടിയുടെ കാരിരുമ്പു ചക്രങ്ങള് കഴുത്തില് ചുംബിക്കുന്നതും കാത്ത് ചാലിയാറിന്റെ തീരത്തെ റെയില് പാളത്തില് മലര്ന്നു കിടക്കുമ്പോള് മൊബൈല് ഓഫ് ചെയ്യാന് മറന്നിരുന്നു. അവള്ക്കു പ്രത്യേകം നല്കിയ റിങ്ങ്ടോണില് ഈ നശിച്ച ലോകത്തുനിന്നും അവള് അപ്പോള് എന്നെ വിളിച്ചു! തലേന്ന്, എന്റെ മുഖത്തുനിന്നും അവള് ആ തീരുമാനം വായിച്ചെടുത്തിരുന്നു! മദ്രാസ് മെയിലിന്റെ മുമ്പിലത്തെ ജനറല് കമ്പാര്ട്ട്മെന്റിന്റെ വാതിലില് നീല്ക്കുമ്പോള് അവള് ദൂരെനിന്നേ എന്നെ കണ്ടിരുന്നു. ഞാന് മരിച്ചാല് അവളും ജീവനോടിരിക്കില്ലെന്ന്! അപ്പോള് ആ പാവം പ്രവാസിയും രണ്ടു മക്കളും... മരിച്ച മനസ്സുമായി ഞാന് (അവളും) പിന്നെയും ജീവിക്കുകയാണ്. പണ്ടേ മറക്കേണ്ടിയിരുന്ന ഒരു നഷ്ട പ്രണയം. പക്ഷേ മറക്കണമെന്നു ചിന്തിക്കുംതോറും ഓര്മ്മകള് തികട്ടി വരികയാണല്ലൊ...
View my complete profile
Subscribe toPosts [Atom]
0 Comments:
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home