പ്രണയസ്മരണകളുടെ പുതുമഴ
പുതുമഴ.
അതു പുതുമണ്ണിന്റെ-അല്ല,നിന്റെ-
കണ്ണുനീരും,വിയര്‍പ്പും,അത്തറും,
നീ എപ്പോഴും കയ്യില്‍ സൂക്ഷിച്ച
ചെമ്പകപ്പൂവിന്റെയും
എല്ലാം ചേര്‍ന്ന
മണം കൊണ്ടുവന്നു.
കാറ്റുവന്ന് എന്റെ ജനാലയുടെ
ചില്ലില്‍ പതിപ്പിച്ച വെള്ളത്തുള്ളികളില്‍
എല്ലാം നിന്റെ മുഖം മാത്രം ആയിരുന്നു.
ഞാനതില്‍ ചുംബിക്കാനാഞ്ഞെങ്കിലും
ഈ ഇരുമ്പു ജനലഴികളും
ജാലകച്ചില്ലൂം എന്നെ തടുക്കുകയാണ്.
അല്ലെങ്കിലും എനിക്കു നീ ഒരു
വിലക്കപ്പെട്ട കനിയാണ്, ഇപ്പോള്‍.
നീ എന്റെ ഇടത്തുകയ്യുടെ പുറത്ത്എനിക്കുനല്കിയ
ആദ്യത്തെയുംഅവസാനത്തെയുമായ
ഒരേ ഒരു ചുംബനം...
അപ്പോള്‍ നിന്റെ ചുണ്ടുകള്‍ക്കും
ഇതേ മഴയുടെ തണുപ്പായിരുന്നു.
നിന്റെ വെള്ളാരങ്കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞ്
കണ്ണുനീരൊഴുകിയതുപോലെ
ഈ ആലിപ്പഴങ്ങളും
ഉരുകി വെള്ളമായിത്തീരുകയാണ്.
നിന്റെയും എന്റെയും കണ്ണുനീര്‍
ഒരു ചാലുപോലെ ഒഴുകി
പിന്നെ കൈത്തോടായി
തോടും, പുഴയും ആയി,
ഒടുവില്‍ നിത്യ ദു:ഖത്തിന്റെ കരകാണാക്കടലായി.
അതിലെവിടെയോ
നിന്റെ വെള്ളാരങ്കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞ്
കണ്ണുനീരൊഴുകിയതുപോലെ
ഈ ആലിപ്പഴങ്ങളും
ഉരുകി വെള്ളമായിത്തീരുകയാണ്.
നിന്റെയും എന്റെയും കണ്ണുനീര്‍
ഒരു ചാലുപോലെ ഒഴുകി
പിന്നെ കൈത്തോടായി
തോടും, പുഴയും ആയി,
ഒടുവില്‍ നിത്യ ദു:ഖത്തിന്റെ കരകാണാക്കടലായി.
അതിലെവിടെയോ
നീന്തലറിയാത്ത ഞാന് മുങ്ങി മരിക്കുകയാണ്.
Labels: കവിത
posted by John honay @ 1:19 AM
1 Comments
